Łączność z Zachodem istniała zarówno w okresie II wojny swiatowej) gdy konieczne było, aby przedsostać się do Francji, a potem - do Wielkiej Brytanii -  albo podróżowanie (głównie drogą morską) przez Bałkany, Bliski Wschód, Morze Śródziemne i Gibraltar do Lodnynu, albo też droga lądowa - przez Niemcy. Po wojnie łączność z Zachodem utrzymywana była zarówno w okresie stalinowskim (największego napięcia politycznego w czasie Zimnej Wojny), jak i od 1956 roku (co było juz duzo łatwiejsze). Była to łączność kurierska, listwona (za pomocą poczty) oraz telefoniczna. Emisariusze podróżowali w dwie strony, to znaczy nie tylko z Polski na Zachód (i z powrotem), ale także z Zachodu do Polski (i z powrotem).
     Istnienie łączności z Zachodem nie oznaczało, iżby kraj uznawał jakąkolwiek podległość ośrodkom polski na emigracji (czy odwrotnie). Pewne ograniczone współdziałąnie miało charakter partnerski i nie odgrywało kluczowej roli dla żadnej ze stron.